Het moest er ’n keertje van komen. Mijn eerste blog. Besluit ik namelijk niets te schrijven, dan staat het kopje ‘blog’ er ook maar wat troosteloos bij in het rijtje van zes. Echter, schud ik voor een instapost binnen no time ‘n heel epistel uit mijn mouw, beweer ik de koningin te zijn in ‘een kort verhaal lang’, blijkt het schrijven van een blog dikke ellende.
Want waar in hemelsnaam ga ik de lezende mens mee kunnen boeien?! Gelukkig realiseerde ik mij al vrij snel dat wanneer ik niets op papier zou zetten, ik dit ook nooit ga kunnen achterhalen.
Dus heb ik dan ook maar besloten gewoon bij het begin te beginnen. Hiermee doel ik overigens niet op het moment van geboren worden. Want ik weet niet hoe dat bij jullie is gegaan, maar ik weet daar bar weinig meer van. En dat terwijl het toch wel een heel aangaan is, geboren worden. Maar goed, daar wil ik het helemaal niet over hebben in deze blog.
Waar ik het wel graag over wil hebben is het ontstaan van Willik. Mocht je mij al eventjes in de smiezen hebben, dan zijn de komende regels wat achterhaald.
Maar ik kan alvast verklappen dat ik het gehele verhaal verder in plaatjes ga ondersteunen. Plaatjes die ik nog niet eerder heb gedeeld.
We gaan enkele jaren terug in de tijd. Want Willik. vindt haar oorsprong in het jaar 2014. Geen idee of deze zin grammaticaal in orde is, maar het staat zo lekker chique. Overigens, mocht je grammaticale fouten ontdekken, gelieve mij er niet mee lastig te vallen. Het betreft hier namelijk geen sollicitatiebrief of ’n memo aan de minister-president. Het leven is simpelweg te kort om mij druk te maken over het gebruik van d’s en t’s of de combinatie van deze twee. Om maar eventjes onze elektricien te citeren: ‘Als ge overal ‘dt’ achter plakt, dan is er altijd wel een versie goed.’ Ik heb de beste man de hand geschud en bedankt voor dit verhelderende inzicht én het feit dat de schakelaars het allemaal weer piekfijn deden.
Goed, terug naar het begin. Het is ooit allemaal begonnen met de geboorte van een destijds mini meisje, inmiddels alweer zes jaar oud. Omdat ik als creatieveling graag iets persoonlijks én handgemaakts cadeau wilde geven, besloot ik achter mijn naaimachientje te kruipen. Cadeau gekregen van ons mam (Brabantse hierzo).
Ondanks dat ik nog nauwelijks met het machientje in de weer was geweest, wist ik wel precies wat ik wilde gaan maken. Ik tekende, wat nu beter bekend is als het Knuffel Kussen, uit op papier en klopte aan bij ons mam. Die heeft namelijk de nodige kennis in huis wanneer het ‘dingen’ rondom de naaimachine betreft. Maar dan bij voorkeur wel ‘dingen’ met bestaande patronen.
Ze staat dan ook niet altijd te springen wanneer ik weer eens met een of ander ‘ideetje’ aan kom zetten. Deze zijn doorgaans namelijk niet de ‘standaard’. Maar ach, dat ben ik ook niet. Story of my life.
Gelukkig behoor ik tot het clubje: wat ik in mijn kop heb, heb ik niet in mijn kont… (heb ik van pap hoor mam) Dus na wat gezamenlijk denkwerk komen we er altijd wel uit.
Met de juiste tips op zak en vol goede moed shopte ik een paar mooie lapjes op de markt in Eindhoven. Als studente aan de Design Academy in Eindhoven en mijn enorme liefde voor zeefdrukken, was ik toch al regelmatig bij de verschillende stoffenkramen te vinden.
De allereerste Knuffel Kussens zijn dan ook gemaakt met de zojuist genoemde zeefdruktechniek. Ben je een creatieveling en is deze techniek je nog onbekend, volg dan zeker eens een workshop! Succes gegarandeerd.
Ondanks dat zeefdrukken ontzettend leuk is, heb je er wel de nodige materialen voor nodig. Zeefdrukraam, lichtbak, inkten, spoelbakken en zo nog wel wat items meer. Noem ik nog even niet het geklieder wat erbij komt kijken. Dat geklieder vind ik stiekem supertof, maar niet als je een paar strakke oogjes en tekst op stof over wil zetten. Oftewel, niet heel praktisch voor thuis.
Zodoende startte ik een zoektocht naar een meer handzame techniek die ik vanuit mijn slaapkamertje zou kunnen inzetten. Zonder geklieder, minder arbeidsintensief maar toch toegankelijk. Via het wereldwijde web maakte ik kennis met de wereld van snijplotters, folies en nog heel veel meer.
Met dank aan deze techniek kan ik nu relatief makkelijk eigen ontwerpen realiseren en personaliseren. Was ik hier niet tegenaan gelopen dan vraag ik me af of ’n bewaar-envelop of geboortehoes ooit het daglicht had gezien.
Overigens, de naam Willik. bestond nog helemaal niet ten tijde van het eerste Knuffel Kussen. Het kussen zat namelijk al goed en wel in elkaar toen iemand mij zei; ‘Je moet er wel even een merknaam aanhangen hoor. Dan is het net echt.’
Op dat moment had ik nog geen enkel idee dat het ‘eureka’ moment, voor een inmiddels officieel geregistreerde merknaam, zich twee dagen later zou melden. Ik bracht namelijk een bezoekje aan de Bart Smit waar ik op zoek ging naar het spelletje Halli Galli. Al turend naar het schap met spelletjes hoorde ik een meisje dolenthousiast roepen: “Mama, die wil ik!” al wijzend naar een barbiepop in het schap. Mijn oog viel op het doosje Halli Galli en ik meen mij te herinneren dat het belletje in de doos een luid en duidelijk ‘PLING’ geluid maakte. Of was hier sprake van mijn altijd levendige fantasie?
Fantasie of niet, de naam Willik. was een feit en bleek later de basis voor vele mooie avonturen!
Veel liefs,
Willeke